غریبه

 آهای غریبه 

تو که در دنیای تاریک قلبم پای گذارده ای 

و تو که در کوچه های تنگ دلم اسب میرانی 

آیا رهگذری هستی که میگذری، 

یا میهمانی هستی که می مانی؟ 

 آهای غریبه 

تو که بر کلاهت پرهای سپید و                                      

بر سینه ات حمایل سرخ نصب کرده ای 

تو که با نگاهت نسیم و با قامتت طوفان بر پا کرده ای 

آیا ابری هستی که می باری، یا آتشی که میسوزانی؟ 

بگو . . . چه هوایی در سر داری که هوایی تازه در دل می نشانی؟ 

 سپیدی پرهایت و نسیم نگاهت فریبم می دهد، 

حمایل سرخ و طوفان قامتت مرا می ترساند 

 ترا بخدا،اگر هوای جنگ در سر داری بازگرد 

بازگرد که خسته ام، می خواهم در کویر تنهایی ام آرام باشم 

و اگر طالب صلحی، بنشین،بنشین 

تا برای کبوترهای سپید آشیانه بسازیم.