چشم به راه فردایی روشن . . . !
چه کسی میخواهد من و تو ما نشویم، خانه اش ویران باد .چشم به راه فردایی روشن . . . !
چه کسی میخواهد من و تو ما نشویم، خانه اش ویران باد .گوئیا عشق است . . .
سر به رسوانی زند این عشق نافرجام من
عاقبت خواهد شکست این باده و این جان من
من نمیدانم چه دردی بود، در آن چشم مست
کاین چنین بی باده و بی جام، بر جانم نشست
گرچه در اغاز، او یک آشنای ساده بود
لیک گفتارش شبیه عاشقی دلداده بود
راز سنگین و عمیقی بود در آن گفتگو
تا بجنبیدم خرابم کرد،آن راز مگو
بر فراز خانه دل ناگهان پرواز کرد
کار تخریب بنا،با واژه ها آغاز کرد
موج شد،گرداب شد،نشنود فریاد مرا
همچو یک آتشفشان، سوزاند بنیان مرا
از کدامین ابر این باران به سر تا پام ریخت
مرغ باران خورده در ظلمت، چسان باید گریخت؟
این چنین آتش کدامین فتنه برپا می کند
سوختن را با چه تحسینی تماشا می کند
این چنین مستی که با ژرفای تن آمیخته
گوئیا عشق است، جان خون به رگها ریخته
گرچه میبینم شکست آرزو در جام می
باز تردید است بر این عشق آری یا که نی .
غریبه
آهای غریبه
تو که در دنیای تاریک قلبم پای گذارده ای
و تو که در کوچه های تنگ دلم اسب میرانی
آیا رهگذری هستی که میگذری،
یا میهمانی هستی که می مانی؟
آهای غریبه
تو که بر کلاهت پرهای سپید و 
بر سینه ات حمایل سرخ نصب کرده ای
تو که با نگاهت نسیم و با قامتت طوفان بر پا کرده ای
آیا ابری هستی که می باری، یا آتشی که میسوزانی؟
بگو . . . چه هوایی در سر داری که هوایی تازه در دل می نشانی؟
سپیدی پرهایت و نسیم نگاهت فریبم می دهد،
حمایل سرخ و طوفان قامتت مرا می ترساند
ترا بخدا،اگر هوای جنگ در سر داری بازگرد
بازگرد که خسته ام، می خواهم در کویر تنهایی ام آرام باشم
و اگر طالب صلحی، بنشین،بنشین
تا برای کبوترهای سپید آشیانه بسازیم.
دست تقدیر
دیروز میخواستم عاشقت باشم
تو نخواستی، گفتی که مانعم
و امروز من فقط به یک دوستی ساده، قانعم
دیروز می خواستم در سایه ات باشم
تو نخواستی و من امروز
به احداث یک دیوار نازک همسایگی، راضی ام 
دیروز میخواستم همسفرم باشی
تو نخواستی و من امروز
با دعائی برای بدرقهی راه تو دلخوشم . . .
راستی!! کوله باری که پر از خستگی بی وقفه است
تا کجا خواهی برد ؟ تا کجا خواهی رفت؟
همه آنها را به روی شانه من خالی کن،
خستگی را به تن من بگذار!
می برم آنها را، در میان باغی که پر از خاطره است
بذر آنها را خواهم ریخت
در سراشیب غرور
چادری خواهم زد در میان چمن سبز خدا،
تکیه خواهم زد، در شبستان خیال
و نشستن را با عشق تو خواهم آموخت
چشمه ای است در آن نزدیکی
آنقدر صاف، تو گویی همه جا
آیینه فال من است
دست تقدیر به من میگوید
شادمانی تو، مال دگری است
غصه های تو همه مال من است. (م.رضوی)
