*محبت سرخ*

ای خورشید، چرا به افتاب نمی گویی که دل تمام مردم را روشن کند تا آنها یکدیگر را دوست داشته باشند؟ 

ای گل، چرا به غنچه نمی گویی که دنیا با او شاد می شود؟ 

ای ماه، چرا به مهتاب نمی گویی که هر چه زودتر بساط تاریکی را از شهر بیرون کند؟ 

ای مغز، چرا به اراده نمیگویی که شیشه عمر دیو بدجنسی را بشکند؟ 

ای محبت، چرا درون دل تمام مردم جای نمی گیری که آنها بدانند *من*، *ما* هستیم؟ 

ای قلب، چرا به تپش نمیگویی که همیشه کسانی هستند که قلبشان برای دیدار محبت بتپد؟ 

نمی دانم چرا مردم فقط به خود می نگرند، چرا نمی دانند که دنیا ارزش دور بودن از هم را ندارد. نمیدانم چرا صمیمی ترین ها، غریبه ها هستند؟ چرا بین دو خواهر و برادر فاصله ای طولانی است! چه میشد اگر همه به فکر هم بودند؛ با غرور مبارزه می کردند . . . 

ای رود، به اقیانوس معرفت بگو فورانی بر دل تمام مردم بریزد تا همه قلب هایی مثل تو داشته باشند. 

ای عالم . . . ای عالم، به مردم بگو به امید آن روز